Prowadzący: Joe Łosiak  i Iwona Banasik

List do Rzymian 1 rozdział (LIst do Rzymian 1 rozdział)

• Wersety 1-7

Wstęp: Paweł pisze ten list w roku 57 naszej ery A.D.), z Koryntu w Grecji, podczas swojej trzeciej podróży misyjnej, a przygotowując się do wyprawy do Rzymu, którą odbędzie w latach 59/60 A.D.

Nawrócenie Pawła (wtedy jeszcze Saula) miało miejsce na drodze do Damaszku,  około roku 33-36 A.D., podczas cudownego spotkania z Jezusem, przemawiającym do niego z Nieba. Data narodzin Pawła jest szacowana na rok 5 A.D., więc w momencie nawrócenia najprawdopodobniej miał 28 – 31 lat.

List do Rzymian był Pawłowa pełną prezentacją Ewangelii, podczas gdy tematem innych jego listów do kościołów były problemy, przez które te wspólnoty przechodziły.

W Liście do Rzymian, w celu wytłumaczenia Ewangelii, Paweł użył aż 58 wersetów Starego Testamentu, naświetlając w ten sposób jej pełnię: od wstępnego usprawiedliwienia, przez uświęcenie i rozwój naszego poselstwa na cały świat.

1. Pawła słowa powitania zawierają w sobie zwrot „sługa”, w greckim „doulos” – niewolnik, bez wynagrodzenia; nazywa siebie również apostołem; miał przynajmniej jedno osobiste spotkanie ze zmartwychwstałym Jezusem, przemawiającym do niego z nieba (droga do Damaszku i 2 Koryntian 12). Paweł został powołany i otrzymał misję bezpośrednio od samego Jezusa, na drodze do Damaszku. Trzy lata później, w Jeruzalem, miał 15-dniowe spotkanie z Piotrem i z Jakubem (bratem Jana). 25 lat później (60 A.D.), długo po spotkaniu z Pawła, znając go już i jego listy pisane do kościołów i apostołów, w 2 Piotra 3:15, 16, sam apostoł Piotr przyrównuje listy Pawła do Pism Świętych.
2. Paweł opisuje jego powołanie jako odseparowanie dla konkretnego celu głoszenia i szerzenia Ewangelii, która była obiecana przez świętych proroków Starego Testamentu, o czym Paweł dobrze wiedział. Z mocą i w Duchu Świętym, poprzez Jego Zmartwychwstanie, Jezus ogłosił i potwierdził, że jest Synem Boga. Przez Niego i w Nim dana została nam Łaska i apostolstwo (misja) ABYŚMY DLA IMIENIA JEGO PRZYWIEDLI DO POSŁUSZEŃSTWA WIARY WSZYSTKIE NARODY.
3. Paweł poświadcza, że wierni pierwszego kościoła w Rzymie są powołani przez Chrystusa do bycia ŚWIĘTYMI (tzn. oddzielonymi/wyznaczonymi dla głoszenia pełni Zbawienia przez Łaskę, w pokoju danym od Boga).

• Wersety 8-15 Paweł zwraca się ze słowami pozdrowienia bezpośrednio do wiernych pierwszego kościoła w Rzymie

1. Paweł dziękuje Bogu za ich znaną po całym świecie wiarę i za cały Kościół w Rzymie
2. Paweł często modli się za ten kościół i już od dłuższego czasu pragnie się tam wybrać z Grecji, gdzie w Koryncie pisał do nich długi list o wierze w Chrystusa.
3. Paweł w skromności wyraża swoje pragnienie, by udzielić im trochę zrozumienia, jeśli chodzi o Łaskę Ewangelii, jak i doznać obopólnej pociechy w lepszym i głębszym zrozumieniu Ewangelii, jako że jest tam wielu wiernych starotestamentowych żydów, naśladowców Chrystusa, tak jak i wielu pogan wyznających wiarę w Jezusa, dla których wiara wypływa z trochę innego punktu odniesienia. (Paweł wiedział, że niektórzy byli wysoko edukowani, a niektórzy nie, niemniej wszyscy mogli być jedno w Chrystusie).
4. Paweł powiadamia ich, że właśnie przygotowuje się do wyprawy do Rzymu (dotrze tam dwa lata później, w roku 59 A.D.)

• Wersety 16 i 17 / Paweł ogłasza Ewangelię pełnego Zbawienia przez Wiarę

1. Ewangelia (Dobra Nowina) jest mocą Bożą ku Zbawieniu
2. Zbawienie jest dostępne dla KAŻDEGO kto UWIERZY
3. Dane najpierw Żydom, a później poganom
4. Sprawiedliwość Boża objawia się przez początkową i nieustającą wiarę (z wiary w wiarę – usprawiedliwienie i uświęcenie). „Sprawiedliwy z wiary żyć będzie” – Księga Habakuka 2:4 „Oto człowiek niesprawiedliwy nie zazna spokoju duszy, ale sprawiedliwy z wiary żyć będzie”.

• Wersety 18-22 / Powód, dla którego Bóg objawia swój gniew przeciwko grzechowi i dlaczego ludzie sami siebie niszczą

1. Bóg nie robi różnicy między ludźmi, każda nieprawość, która zawsze prowadzi do tłumienia prawdy, wyzwala gniew Boży
2. Bóg objawił samego siebie na wiele sposobów, a jednak ludzie wciąż odwracają się od Niego i Jego sprawiedliwości
3. Od początku znajomość Jego atrybutów i Jego kodu moralnego była dana każdemu człowiekowi
4. Boża moc jest widoczna dla każdego, w Jego dziele Stworzenia tak, że nie mają już nic na swoją obronę
5. Od Początku, od dni Abla, Bóg był znany przez proroków, al my Go ignorowaliśmy, nie byliśmy Mu wdzięczni, nie pokładaliśmy w Nim zaufania i w buncie, progresywnie odsuwaliśmy się od Niego, popadając w coraz większą niemoralność.
6. „Mienili się mądrymi, a stali się głupimi” (werset 22)

• Wersety 23-32 / odwracając się od Boga i wbrew sumieniu, które włożył w nas Bóg, wszyscy ludzie zaczęli się pogrążać w nieustającym wirze zła, które wnosi wielkie cierpienia i ból w nasz świat.

1. Zamiast oddawania czci Stwórcy – szerzy się uwielbienie i kult obrazów, stworzenia i zwierząt
2. Zostali wydani samolubnym, egoistycznym pożądaniom, które krzywdzą innych i rujnują międzyludzkie relacje
3. Mężczyźni i kobiety przestali mieć w poszanowaniu własne ciała i i zaczęli szukać samo zaspokojenia, zamiast budować rodzinną miłość
4. Bóg ze smutkiem patrzy, jak ludzie nie zwracają uwagi na Niego i dany nam wszystkim Jego kod moralny; ludzie bez oporów pozwalają sobie na seksualne wykorzystywanie innych, aż po nienaturalne/ wbrew ludzkiej naturze zaangażowanie w seks z osobami tej samej płci (zapałali jedni ku drugim żądzą), co w rezultacie prowadzi do destrukcji instytucji rodziny, całych społeczności, a nawet narodów
5. Do tego pogłębiającego się trendu zaliczają się: złość, nikczemność, zazdrość, morderstwo, zwady, podstęp, podłość, potwarcy, oszczercy, nienawidzący Boga, zuchwali, pyszni, chełpliwi, wynalazcy złego, rodzicom nieposłuszni, nierozumni, niestali, bez serca, bez litości, etc.
6. Przez wewnętrzne, dane nam przez Boga sumienie, dobrze wiemy, co jest złe i tak samo złe jest przyzwalanie i aprobata takich zachowań, które burzą kod moralny, dany wszystkim ludziom przez Boga

Uwaga: 2 rozdział, pierwszy werset (2:1) mówi nam, że każdy, kto osądza innych za grzechy, rzuca też sąd na samego siebie, gdyż my wszyscy siedzimy w tym samym wózku i bez Boga my wszyscy stopniowo ześlizgujemy się w dół. W drugim rozdziale zauważymy, że poza wyglądem zewnętrznym, ludzie „moralni”, religijni i poganie, niczym się nie różnią.