Wersety 1 – 8 / Sprawiedliwy sąd Boży i odrzucenie przez Izrael
Naród żydowski otrzymał przywilej zarządcy Prawd Pism Starego Testamentu
Mimo, że wiele razy żydzi odrzucali posłanych przez Boga proroków, a teraz nawet ich Mesjasza, nawet i to było już wcześniej przepowiedziane przez proroków Izraela(Zachariasz 12:10)
Niezależnie więc od tego, czy Izrael lub inni przyjmą lub odrzucą Słowo Boże, jest ono niewzruszoną Prawdą
Wersety 9 – 20 / Wszyscy zgrzeszyli i Prawo daje nam poznanie grzechu, ale nie ma mocy nas zbawić.
Jak już widzieliśmy w dwóch pierwszych wersetach, wszyscy ludzie zgrzeszyli (żydzi i poganie, moralni i niemoralni)
Paweł cytuje 11 wersetów z trzech ksiąg Starego Testamentu, udowadniając naszą grzeszność
Jesteśmy winni przed Bogiem i Prawo nigdy nie było dane w celu zbawienia nas, ale by nas pouczać i pokazać prawdę
Wersety 21 – 26 / Jesteśmy usprawiedliwieni w oczach Bożych dzięki darmowej Łasce przez wiarę w Jezusa
Prawo i prorocy wskazywali na to w proroctwach Starego Testamentu
Niezależnie od tego, jak bardzo wydaje nam się, że jesteśmy dobrzy, moralni, religijni, miłosierni – to wszystko nie wystarczy (jeden tylko grzech spowodował wyrzucenie Adama i Ewy z ogrodu Eden)
Każdy i wszyscy, którzy złożą swoją wiarę w Jezusa Chrystusa (zawierzą/zaufają Mu), staną się sprawiedliwymi w oczach Bożych
Usprawiedliwienie jest za darmo dzięki Jego Łasce (dar opłacony już przez Chrystusa na Krzyżu)
Bóg poniósł na sobie karę za nas, płacąc swoją krwią za nasze grzechy (Przebłaganie) ponosząc śmierć za nas
Wersety 27 – 31 / Ani żyd, ani poganin nigdy sam swoim życiem nie zasłuży sobie na Niebo
Jedyną droga do Nieba jest wiara w Chrystusa i Jego Zbawienie
Nasze dobre uczynki są wynikiem naszego odkupienia i narodzenia na nowo, nie zanim przyjdziemy do wiary, otrzymując Zbawienie jako niezasłużony dar, opłacony przez Chrystusa
Wszyscy ludzie, religijni, moralni, czy poganie, mogą dostąpić zbawienia w ten sam sposób, przez wiarę w obietnicę
Prawo i wszelka sprawiedliwość zostają wypełnione poprzez nowe życie W Chrystusie, który żyje w nas i przez nas poprzez moc Jego Ducha Świętego
„Ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie.” – Rzymian 3:21-24
Wstęp: Paweł pisze ten list w roku 57 naszej ery A.D.), z Koryntu w Grecji, podczas swojej trzeciej podróży misyjnej, a przygotowując się do wyprawy do Rzymu, którą odbędzie w latach 59/60 A.D.
Nawrócenie Pawła (wtedy jeszcze Saula) miało miejsce na drodze do Damaszku, około roku 33-36 A.D., podczas cudownego spotkania z Jezusem, przemawiającym do niego z Nieba. Data narodzin Pawła jest szacowana na rok 5 A.D., więc w momencie nawrócenia najprawdopodobniej miał 28 – 31 lat.
List do Rzymian był Pawłowa pełną prezentacją Ewangelii, podczas gdy tematem innych jego listów do kościołów były problemy, przez które te wspólnoty przechodziły.
W Liście do Rzymian, w celu wytłumaczenia Ewangelii, Paweł użył aż 58 wersetów Starego Testamentu, naświetlając w ten sposób jej pełnię: od wstępnego usprawiedliwienia, przez uświęcenie i rozwój naszego poselstwa na cały świat.
Pawła słowa powitania zawierają w sobie zwrot „sługa”, w greckim „doulos” – niewolnik, bez wynagrodzenia; nazywa siebie również apostołem; miał przynajmniej jedno osobiste spotkanie ze zmartwychwstałym Jezusem, przemawiającym do niego z nieba (droga do Damaszku i 2 Koryntian 12). Paweł został powołany i otrzymał misję bezpośrednio od samego Jezusa, na drodze do Damaszku. Trzy lata później, w Jeruzalem, miał 15-dniowe spotkanie z Piotrem i z Jakubem (bratem Jana). 25 lat później (60 A.D.), długo po spotkaniu z Pawła, znając go już i jego listy pisane do kościołów i apostołów, w 2 Piotra 3:15, 16, sam apostoł Piotr przyrównuje listy Pawła do Pism Świętych.
Paweł opisuje jego powołanie jako odseparowanie dla konkretnego celu głoszenia i szerzenia Ewangelii, która była obiecana przez świętych proroków Starego Testamentu, o czym Paweł dobrze wiedział. Z mocą i w Duchu Świętym, poprzez Jego Zmartwychwstanie, Jezus ogłosił i potwierdził, że jest Synem Boga. Przez Niego i w Nim dana została nam Łaska i apostolstwo (misja) ABYŚMY DLA IMIENIA JEGO PRZYWIEDLI DO POSŁUSZEŃSTWA WIARY WSZYSTKIE NARODY.
Paweł poświadcza, że wierni pierwszego kościoła w Rzymie są powołani przez Chrystusa do bycia ŚWIĘTYMI (tzn. oddzielonymi/wyznaczonymi dla głoszenia pełni Zbawienia przez Łaskę, w pokoju danym od Boga).
Wersety 8-15 Paweł zwraca się ze słowami pozdrowienia bezpośrednio do wiernych pierwszego kościoła w Rzymie
Paweł dziękuje Bogu za ich znaną po całym świecie wiarę i za cały Kościół w Rzymie
Paweł często modli się za ten kościół i już od dłuższego czasu pragnie się tam wybrać z Grecji, gdzie w Koryncie pisał do nich długi list o wierze w Chrystusa.
Paweł w skromności wyraża swoje pragnienie, by udzielić im trochę zrozumienia, jeśli chodzi o Łaskę Ewangelii, jak i doznać obopólnej pociechy w lepszym i głębszym zrozumieniu Ewangelii, jako że jest tam wielu wiernych starotestamentowych żydów, naśladowców Chrystusa, tak jak i wielu pogan wyznających wiarę w Jezusa, dla których wiara wypływa z trochę innego punktu odniesienia. (Paweł wiedział, że niektórzy byli wysoko edukowani, a niektórzy nie, niemniej wszyscy mogli być jedno w Chrystusie).
Paweł powiadamia ich, że właśnie przygotowuje się do wyprawy do Rzymu (dotrze tam dwa lata później, w roku 59 A.D.)
Wersety 16 i 17 / Paweł ogłasza Ewangelię pełnego Zbawienia przez Wiarę
Ewangelia (Dobra Nowina) jest mocą Bożą ku Zbawieniu
Zbawienie jest dostępne dla KAŻDEGO kto UWIERZY
Dane najpierw Żydom, a później poganom
Sprawiedliwość Boża objawia się przez początkową i nieustającą wiarę (z wiary w wiarę – usprawiedliwienie i uświęcenie). „Sprawiedliwy z wiary żyć będzie” – Księga Habakuka 2:4 „Oto człowiek niesprawiedliwy nie zazna spokoju duszy, ale sprawiedliwy z wiary żyć będzie”.
Wersety 18-22 / Powód, dla którego Bóg objawia swój gniew przeciwko grzechowi i dlaczego ludzie sami siebie niszczą
Bóg nie robi różnicy między ludźmi, każda nieprawość, która zawsze prowadzi do tłumienia prawdy, wyzwala gniew Boży
Bóg objawił samego siebie na wiele sposobów, a jednak ludzie wciąż odwracają się od Niego i Jego sprawiedliwości
Od początku znajomość Jego atrybutów i Jego kodu moralnego była dana każdemu człowiekowi
Boża moc jest widoczna dla każdego, w Jego dziele Stworzenia tak, że nie mają już nic na swoją obronę
Od Początku, od dni Abla, Bóg był znany przez proroków, al my Go ignorowaliśmy, nie byliśmy Mu wdzięczni, nie pokładaliśmy w Nim zaufania i w buncie, progresywnie odsuwaliśmy się od Niego, popadając w coraz większą niemoralność.
„Mienili się mądrymi, a stali się głupimi” (werset 22)
Wersety 23-32 / odwracając się od Boga i wbrew sumieniu, które włożył w nas Bóg, wszyscy ludzie zaczęli się pogrążać w nieustającym wirze zła, które wnosi wielkie cierpienia i ból w nasz świat.
Zamiast oddawania czci Stwórcy – szerzy się uwielbienie i kult obrazów, stworzenia i zwierząt
Zostali wydani samolubnym, egoistycznym pożądaniom, które krzywdzą innych i rujnują międzyludzkie relacje
Mężczyźni i kobiety przestali mieć w poszanowaniu własne ciała i i zaczęli szukać samo zaspokojenia, zamiast budować rodzinną miłość
Bóg ze smutkiem patrzy, jak ludzie nie zwracają uwagi na Niego i dany nam wszystkim Jego kod moralny; ludzie bez oporów pozwalają sobie na seksualne wykorzystywanie innych, aż po nienaturalne/ wbrew ludzkiej naturze zaangażowanie w seks z osobami tej samej płci (zapałali jedni ku drugim żądzą), co w rezultacie prowadzi do destrukcji instytucji rodziny, całych społeczności, a nawet narodów
Do tego pogłębiającego się trendu zaliczają się: złość, nikczemność, zazdrość, morderstwo, zwady, podstęp, podłość, potwarcy, oszczercy, nienawidzący Boga, zuchwali, pyszni, chełpliwi, wynalazcy złego, rodzicom nieposłuszni, nierozumni, niestali, bez serca, bez litości, etc.
Przez wewnętrzne, dane nam przez Boga sumienie, dobrze wiemy, co jest złe i tak samo złe jest przyzwalanie i aprobata takich zachowań, które burzą kod moralny, dany wszystkim ludziom przez Boga
Uwaga: 2 rozdział, pierwszy werset (2:1) mówi nam, że każdy, kto osądza innych za grzechy, rzuca też sąd na samego siebie, gdyż my wszyscy siedzimy w tym samym wózku i bez Boga my wszyscy stopniowo ześlizgujemy się w dół. W drugim rozdziale zauważymy, że poza wyglądem zewnętrznym, ludzie „moralni”, religijni i poganie, niczym się nie różnią.
